Аввали баҳор аст ва маъмулан рӯзҳои боронӣ зиёданд. Боронҳои пуршиддат муҷиби омадани сел мешаванд ва аз ин ҷойи гурез ҳам нест. Ҳар сол селҳои харобиавар ба хоҷагиҳо ва сокинони кишвар миллионҳо сомонӣ зарар меоранд. Ҳодисаҳое ҳам зиёданд, ки одамон хонаву ҷой ва ҷони худро ҳам аз даст медиҳанд. Ва сел ҳам чун ҳамаи офатҳои табиӣ ногаҳонӣ меояд, пас одамон ҳамеша бояд омода бошанд.

Соли нав фаро мерасад. Бо наздик шудани он мардумро бештар аз пештар эҳсоси шодиву нишот фаро мегирад. Онҳо гирди арчаи солинавӣ, ки рамзи ҳамин ҷашнвора аст, ба ҳам меоянд. Мерақсанд, шӯхиву бозӣ мекунанд, ҳамдигарро табрику таҳният мегӯянд.

Аммо дар боробари шодиву нишот дар ин ҷашнвора баъзан мусибатҳое ҳам рух медиҳанд, ки бештар аз риоя накардани

Зимистон ҳам омад. Барфи аввал теғаҳои куҳҳо, талу теппаҳо, соҳили рӯдхонаҳоро сафед кард. Сардиҳо фаро мерасанд, акнун дар олам се моҳи дигар фасли зимистон ҳукм хоҳад ронд.

Зимистон қонуну қоидаҳои худро дорад. Маъмулан дар ин фас л, ки фасли сармост ба истифодаи нерӯи барқ бештар ниёз пайдо мешавад. Одамон эҳтиёҷи бештар ба маводи сӯхт

Инак, дар тақвим моҳи декабр, бо аввалин сардиҳои сол рӯ ба рӯем, аввалин боронҳои тирамоҳӣ моҳе қабл шуруъ шудаву моро аз омад-омади зимистони сард хабар дода буданд. Ҳоло аввалин нишоне аз сардиҳои се моҳи ояндаро мебинем. Зимистон мавсимест, ки дар он ҳолатҳои фавқулодда зиёд иттифоқ меуфтанд. Дар пеш барф сард, бодҳои тунд... Ва мо ба ҷашнҳои солинавӣ низ омодагӣ мебинем. Ин омодагиҳо қабл аз ҳар чизи дигар бояд аз хонаҳои гарм оғоз шаванд,

Кумитаи ҳолатҳои фавқулодда ва
мудофиаи граждании назди
Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон
барои омода намудани шаҳрвандон