Баҳор бо боронҳои селосо, раъду барқ, бодҳои сарду шадидаш баъзан ба ҷони одамон хатар меорад. То ин замон мо шоҳиди омадаи селҳои ваҳмовар бар асари боронҳои шадид шудем. Раъду барқро ҳам дидем, садои тундар ҳам моро такон дод. Боди шадидро дидем, ки дарахтонро аз нима ё реша барканд, симчӯбҳоро афтонд. Ва жоларо ҳам дидем, ки киштзорони моро хароб кард, тирезаҳои хонаҳоро ҳам баъзан шикаст.

Кумитаи ҳолатҳои фавқулодда ва мудофиаи граждании назди Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон ба таваҷҷуҳи сокинон ва меҳмонони кишвар мерасонад, ки тибқи иттилои Агентии ҳавошиносии ҷумҳурӣ ҳавои номусоид дар қаламрави мамлакат то охири моҳи апрел боқӣ мемонад. Боронҳои селосо меборанд, бахусус дар минтақаҳои кӯҳии мамлакат хавфи омадани сел ва лағзиши тарма зиёд аст.

Сел офатест, ки бар асари боришоти шадид ногаҳон меояд. Мардум онро балои ногаҳонӣ меноманд, ки гӯё аз зери по хестааст. Ва ин “балои ногаҳонӣ” баъзан ба инсонҳо фурсат намедиҳад, ки худ ва амволашонро наҷот диҳанд. Аз аввали баҳор то кунун дар гӯшаву канори олам ва аз ҷумла дар Тоҷикистон даҳҳо ҳодисаи омадани сел ба қайд гирифта шудааст, ки хисорати калони ҷониву молӣ ҳам доштаанд. Дар ҳамин сомонаи мо чандин хабари харобиҳои сел аз кишвар

Боронҳои баҳории пуршиддат дар аксар минтақаҳои кӯҳии мамлакат ва ҳатто дар водиҳо сабаби омдани ногаҳонии сел мешаванд. Аллакай Тоҷикистон борҳо ин офати азимро таҷриба кардааст ва дар баъзе мавридҳо омадани сел сабабгори расидани хисорат ба хоҷагиҳои давлативу хусусӣ шудааст ва дар ҳолатҳое инсонҳо ҷон бохтаанд. Маъмулан сел ногаҳонӣ меояд, дар аксар мавридҳое, ки талафоти ҷониву молӣ меорад, шабонгаҳ

Ҳамлаи гургони гурусна ба одамон дар баъзе манотиқи Вилояти Мухтори куҳистони Бадахшон ва ҳалокати одамон як рӯйдоди нигаронкунандаи охири зимистону аввали баҳори соли равон буд. Солҳои пеш аз хатари гургон иттилоъ мерасид, вале ба фоҷеаи мудҳиш печидани он бори аввал ба қайд гирифта буд. Ҳоло ҳам ин хавф дар манотиқи куҳистон, дар он ҷойҳое, ки барф баланд бориду дарандаҳо натавонистанд туъмаи худро пайдо кунанд, зиёд аст.