Садои хурӯши тӯфон ба донишмандон кӯмак мекунад, то битавонанд замон ва макони шакл гирифтани  гирдбодро пешбинӣ кунанд.  Ин ҳам дар ҳолест, ки гирдбодҳо яке аз шадидтарин навъи  тӯфонҳо дар кураи замин ҳастанд. Яке аз шароити ташкили гирдбод вуҷуди ҳарорати баланд аст. Вақте ҳавои гарм ва намнок бо тӯдае аз ҳавои сард ва хушк бархӯрд мекунад, бо ҳолати таркиш ба самти боло партоб мешавад ва аз

Гурӯҳе аз олимони Платформаи байнидавлатии илмӣ-сиёсӣ оид ба гуногунии биологӣ ва системаи зистмуҳитӣ (IPBES) ахиран бо ироаи як маърӯзаи илмӣ аз нобудии ҳудудан 1 миллион намуди ҳайвоноту рустаниҳо зарфи чанд даҳсолаи оянда изҳори нигаронӣ карданд. Ин маърӯза ахиран дар дафтари ЮНЕСКО дар Фаронса пешниҳод шуд.
Онҳо дар гузориши илмӣ истилоҳи  “шашумин инқирози

Ин сафари корӣ охири моҳи сентябр сурат гирифта буд. Як таҳқиқоти муштараке буд, ки мебоист сатҳи таҳдиди хатар дар кӯлҳои рахнашаванда ҳавзаи Шинг омӯхта мешуданд. Ин кӯлҳо бо сабабҳои гуногун ва дар замонҳои мухталиф пайдо шудаанд ва дар сурати таҳқиқ нашудан, метавонанд тадриҷан ба омили хатар табдил ёбанд. Ин буд, ки дар асоси супориши Роҳбари Дастгоҳи иҷроияи Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон

Имрӯз наметавон ҳаёти худро бе вуҷуди мошинҳои барфрӯбӣ тасаввур кард. Аммо замонҳои пеш, ҳатто як аср пештар мушкилоти шаҳрҳо дар зимистон ба маротиб бештар буд. Кӯчаҳои барфпӯш равуои одамон ва аробаҳоро душвар мекарданд. Он замон мошин ба ҳадди имрӯз зиёд набуд ва шаҳрҳо ҳам камҷамъият буданд. Вале зимистон ва замони яхбандӣ мушкилоти чӣ шаҳриён ва чӣ деҳотиёнро афзун мекарданд.

Зарфи ду моҳи гузашта бар асари як беобии сартосарӣ дар Зимбабве ҳаддиаақал 55 фил дар мамнуъгоҳи миллӣ ба далели гуруснагӣ ва ташнагӣ ба ҳалокат расид. Сухангӯи  созмони мудирияти ҳаёти  ваҳшӣ ва паркҳои  Зимбабве ба хабарнигорон гуфт: “Шароит ногувор аст, филҳо бар асари  гуруснагӣ мемиранд ва ин як мушкили бузург аст.  Имсол хушксолӣ ба шиддат ба тавлиди маҳсулоти кишоварзӣ зарар овард”.