Ҳамаи шумо ва кулли ҳамватанони бурунмарзиамонро ба муносибати иди Қурбон, ки аз ҷумлаи суннатҳои неку писандидаи дини мубини ислом буда, пагоҳ фаро мерасад, самимона табрик мегӯям.

Мусулмонони кишвари мо, ки пайрави мазҳаби муътадилу таҳаммулгарои ҳанафӣ мебошанд, ба дини мубини ислом ва суннатҳои он ҳамчун нишонаи имондорӣ, василаи покии маънавӣ ва одобу ахлоқи ҳамида арҷ мегузоранд.

Зеро дини ислом ва мазҳаби ҳанафия тайи садсолаҳои зиёд ба ташаккули маънавӣ ва такмили фарҳанги диндории мо мусоидат кардааст.

Мардуми мусулмони мо зимни таҷлили иди Қурбон рӯҳи гузаштагонро ёдовар мешаванд, манзили онҳоро зиёрат мекунанд, ба аёдати оилаҳои азодор мераванд ва амалҳои хайру савобро иҷро менамоянд.

Ҳамзамон бо ин, дар давраи омодагӣ ба ин иди саид ҳазорон нафар сокинони мамлакат фаризаи ҳаҷро, ки аз ҷумлаи рукнҳои панҷгонаи дини ислом маҳсуб меёбад, ба ҷо меоранд.

Бовар дорам, ки ҳоҷиёни мо баъди ба Ватан баргаштан ба ҷойи оростани дастурхону ташкил кардани маъракаҳои намоишкорона ба анҷом додани аъмоли савоб, аз ҷумла корҳои ободонӣ, таълиму тарбияи фарзандон ва кумак ба муҳтоҷон бештар машғул шуда, кӯшиш мекунанд, ки дар ин ҷода намунаи ибрати дигарон бошанд.

Дар хотир бояд дошт, ки ҳоҷӣ шудан танҳо маънои ба зиёрати хонаи Худо мушарраф шуданро надорад, балки таваллуди дуюмбораи маънавӣ, таҳкими ахлоқи ҳамида, тарбияи рӯҳу ахлоқи пок ва кӯшиш барои инсони комил шудан аст.

Бисёр муҳим аст, ки дар доираи баргузор намудани иди Қурбон бояд арзишҳои неки инсониву маънавӣ, аз қабили рафтору кирдору аъмоли нек, дӯстиву рафоқат, созан­да­гиву ободкорӣ, омӯзиши илму маърифат, таҳаммулгароиву покии забон ва дигар хислатҳои ҳамида бояд мунтазам талқин карда шаванд.

Худованд дар Қуръони маҷид фармудааст: «Эй касоне, ки имон овардаед, аз покизаҳои он чӣ шумо ба даст овардаед ва аз покизаҳои он чӣ барои шумо аз замин берун овардаем, харҷ кунед».

Итминон дорам, ки шахсони ҳимматба­ланду саховатпеша тибқи фармудаҳои Худованди мутаол дар ин рӯзи муборак дасти хайру сахо ва кумаку дастгирии худро аз ятимону маъюбон, бепарасторону муҳтоҷон ва оилаҳои камбизоат дареғ намедоранд ва бо ҳамин роҳ соҳиби савоби зиёд мегарданд.

Дар баробари ин, фаромӯш набо­яд кард, ки қурбонӣ кардан танҳо ба шахсони дорои шароиту имконияти кофии моддиву молӣ воҷиб аст.

Касоне, ки имконияти иҷрои чунин амалро надоранд, метавонанд бо муно­си­ба­ти нарми инсонӣ ва одобу ахлоқи ҳасана аз савобу баракати иди Қурбон баҳравар шаванд.

Ҳар як сокини мамлакат бояд амиқ дарк намояд, ки дар вазъи кунунии бисёр ҳассосу печидаи ҷаҳон мо бояд сарҷамъу муттаҳид ва зираку ҳушёр бошем, неъмати бузургтарини зиндагии халқамон, яъне истиқлолияту озодӣ, сулҳу оромӣ, суботи сиёсӣ ва ваҳдати миллиро дар ҳама ҳолат ҳимоя кунем ва манфиати давлату миллатамонро аз тамоми манфиатҳои дигар боло гузорем.

Падару модарон, устодону омӯзгорон, аҳли зиё, ходимони дин ва ҳар як фарди ватандӯсту солимфикр вазифадоранд, ки гароиши наврасону ҷавононро ба ҳар гуна гурӯҳу ҳаракатҳои ифротӣ пешгирӣ кунанд.

Имрӯз давлат ва Ҳукумати Тоҷикистон барои ҳар як фарди ҷомеа тамоми шароиту имкониятҳоро фароҳам овардааст, ки ба хотири беҳтар гардонидани сатҳи некӯаҳволии худ, пешрафти давлат ва ободии Ватани маҳбубамон софдилона заҳмат кашида, дар таъмини ҳаёти осудаи сокинони мамлакат фаъолона иштирок намояд ва дар ин амри хайр саҳми ватандӯстонаи хешро гузорад.

Итминон дорам, ки мардуми шарифи Тоҷикистон дар баробари иҷрои маросими диниву мазҳабӣ, аз ҷумла адои маносики ҳаҷ ва таҷлили иди Қурбон, дар роҳи тарбияи ахлоқии ҷавонону наврасон, ба роҳи дуруст ҳидоят кардани онҳо ва вусъат бахшидан ба корҳои созандагиву ободонии кишвари азизамон саъю талоши бештар мекунанд.

Бори дигар ҳамаи шумо, ҳамватанони азизро ба муносибати фарорасии иди саиди Қурбон самимона табрик гуфта, ба хонадони ҳар як сокини мамлакат сулҳу оромӣ, файзу баракат ва иқболу хушбахтӣ орзу менамоям.

Иди саиди Қурбон муборак бошад, ҳамватанони азиз!

АМИТ"ХОВАР"