Ҳоло яке аз масъалаҳои муҳим, ки ҷомеаи ҷаҳонӣ ва ҷумҳурии моро низ ба ташвиш овардааст, терроризм ва ифротгароӣ мебошад. Терроризм ва ифротгароӣ яке аз зуҳуроти номатлуб дар замони имрӯза ба шумор меравад, зеро зуҳуроти мазкур боиси ба миён омадани оқибатҳои нохуш - таҳдид ё истифодаи зӯроварӣ, расонидани зарари вазнин, таҷовуз ба ҳаёти арбоби давлатӣ ё ҷамъиятӣ, бенизомӣ, тағйири сохти конститутсионӣ дар мамлакат, ғасби

Боиси зикр аст, ки Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Паёми навбатии худ ба Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон чунин иброз доштанд: “Дар соле, ки сипарӣ шуда истодааст мо шоҳиди содир шудани амалҳои мудҳиши террористӣ дар Осиёву Африқо ва Аврупову Амрико гардидем ва қариб рӯзе нест, ки сокинони ин ё он гӯшаи ҷаҳон қурбони

«Тамоми қувваҳои солимфикри  ҷомеаро зарур аст, ки дар мубориза бо терроризм ва ифротгароӣ муттаҳид шаванд»,-навиштааст дотсенти Донишгоҳи давлатии Данғара, номзаади илмҳои ҳуқуқ Шарифхӯҷа ҲАСАНОВ дар як мақола, ки ба АМИТ «Ховар» ирсол намудааст. Матни пурраи онро пешниҳоди хонандагон мегардонем.

Терроризм ба инсоният дар ҳама давраҳои таърихӣ таҳдид

Мусаллам аст, ки Осиёи Марказӣдар ҷаҳон минтақаи хеле мураккаб ва муҳим  маҳсубёфта, дар онманфиатҳои абарқудратҳои ҷаҳонӣ ва минтақавӣ ба ҳам печидаанд. 

Имрӯз кишварҳои минтақа таҳаввулоти геополитикӣ ва геостратегиро дар соҳаи амнияти миллӣ ва минтақавӣ паси сар мекунанд.«Осиёи Марказӣ ба унвони минтақаи дорои аҳамияти махсуси сиёсӣ, иқтисодӣ ва геополитикӣ ҳамчунин

Терроризм ба инсоният дар ҳама давраҳои таърихӣ таҳдид мекард. Экстремизму терроризм ҳанӯз хеле барвақт ҳамчун мафҳум ба вуҷуд омадаанд. Дар асри I пеш аз милод дар бораи гурӯҳи сиёсии яҳудиён бо номи «зелотҳо», ки бо истифода аз террор барои худмухтории Фесалония ба муқобили римиҳо мубориза мебурданд, маълумот вуҷуд дорад. Дар солҳои 60-70 асри 1 мелодӣ  гурӯҳи мутаассибони дини яҳудия —  «сикориҳо» барои сарнагун намудани