Ҳоло яке аз масъалаҳои муҳим, ки ҷомеаи ҷаҳонӣ ва ҷумҳурии моро низ ба ташвиш овардааст, терроризм ва ифротгароӣ мебошад. Терроризм ва ифротгароӣ яке аз зуҳуроти номатлуб дар замони имрӯза ба шумор меравад, зеро зуҳуроти мазкур боиси ба миён омадани оқибатҳои нохуш - таҳдид ё истифодаи зӯроварӣ, расонидани зарари вазнин, таҷовуз ба ҳаёти арбоби давлатӣ ё ҷамъиятӣ, бенизомӣ, тағйири сохти конститутсионӣ дар мамлакат, ғасби ҳокимият ва аз они худ кардани ваколатҳои он, барангехтани низои миллӣ, иҷтимоӣ ва динӣ мебошад.

Душманони бадкешу бадандеш тешаи худро аз решаи фарҳангу маърифати миллӣ бардоштанӣ нестанд ва бо ҳар роҳе талош доранд, арзишҳои волову муқаддаси миллиро қурбони амбитсияҳои сиёсӣ - динии худ гардонанд. Онҳо арзишҳои миллиро бо ақоиди динӣ - мазҳабӣ махлут намуда, ҳатто динро аз миллат боло гузошта, падидаҳои бо дин омезишёфтаро ҳувияти миллӣ муаррифӣ карданианд.

Ҳар нафаре, ки дар илму адаб худро обутоб медиҳад, ҳаргиз гумроҳ намешавад, зеро ҳар кӣ ба Ватан, ҳувияти миллӣ, фарҳангу суннат арҷ мегузорад, ба халқи хеш содиқ хоҳад монд. Ин аст, ки илму дониш инсонро растагор, бедор, ҳушёр ва фозилу оқил месозад. Бартар аз ҳама, инсон аз файзу баракати илму дониш худогоҳ мешавад.
Бегонагӣ бо оин, ахлоқ, одоб ва суннатҳои миллӣ бузургтарин

Амри эътирофшуда аз сӯи ҷомеаи байналмилалист, ки Тоҷикистон дар симои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон кишвари пешоҳанг оид ба ҳалли масоили глобалӣ буда, дар мубориза бо хатарҳои ҷаҳони муосир, аз ҷумла терроризму экстремизм, мавқеи оштинопазир дорад.
Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам

Роҳбари фирории ТТЭ ҲНИ дар суханронии мустақим ва пайрави ӯ Саидюнуси Истаравшанӣ дар баёни фикри худ дар  шабакаҳои иҷтимоӣ қӯрбошиҳои асри гузашта Иброҳимбег, Фузайл Махсум, Кӯри Шермат ва дигар золимонро муҷоҳид эълон намуда, бори дигар ба мардуми олам чеҳраи аслии худро намоиш доданд.

Таърих аҷиб гардише дорад, бо мурури замон баъзан ҳолатҳо